EU SON DE EDUCACIÓN FÍSICA!

 Do  blog "O patio do meu cole é particular..."

Si, eu son o de Educación Física! Formo parte dun corpo especial, dun grupo de docentes privilexiados, dunha banda de ilusionados, dos que conectan cos seus alumn@s, dos que valoran a educación en toda a súa globalidade, dos que tratan de mellorar día a día, dos que se senten sós nos Claustros, dos que as familias non solicitan a súa acción tutorial, dos que pasan frío e calor por eses patios, dos que aínda lles queda moito por aprender, dos esquecidos pola administración... Sí, son o de Educación Física!

Cando os cimentos da escola tambaléanse porque os seus ensinos deixaron de interesar aos nosos alumn@s, a Educación Física móstrase como un dos alicerces que aínda a sosteñen. Os nen@s veñen ao cole doutra maneira cando toca "ximnasia". Chegan con ilusión e motivación. Que se lle ocorreu ao mestre? Mestre que imos facer hoxe?. Esas preguntas énchennos de satisfacción e aumentan a nosa maltreita autoestima. É entón cando nos colgamos a placa no peito, coma se dun Shériff se tratase. Somos os de Educación Física!.

Cos nosos alumn@s sentímonos importantes porque eles valórannos. Cabalgamos de clase en clase como un "Llanero solitario", porque somos os de Educación Física. Os nosos alumn@s están ávidos de dar a súa clase de Educación Física, recollen rapidamente os libros e os seus aveños en canto abrimos a porta da aula, esas caras aburridas transfórmanse, os ollos bríllanlle, botan chispas, nos seus rostros empézanse a debuxar sorrisos, están impacientes, móvense das cadeiras, nótase un certo nerviosismo por saír ao patio canto antes, chegou o de Educación Física.

Somos especiais porque a nosa materia é especial, aproveitemos a súa motivación intrínseca. Non deixemos escapar esa gran oportunidade educativa. Aprétate o cinto, colócate ben a placa, axústate  o chapeu e imos xogar, imos crear situacións de aprendizaxe onde os nen@s se sentan a gusto, seguros, ilusionados, con ganas de moverse...

Aproveitemos a motricidade para educar, formemos persoas competentes, traballemos as súas emocións e as súas relacións sociais, fagamos deles persoas máis autónomas e autosuficientes, melloremos a súa autoestima, fomentemos a súa creatividade, desenvolvamos a súa capacidade de esforzo...

Esquezamos as nosas frustracións profesionais, esquivemos as cambadelas que nos pon a sociedade, ignoremos os prexuízos sobre a nosa área. Somos como os "Homes de Harreson" ou o "Equipo A", como Chuck Norris, Rambo ou Superman. Sintámonos orgullosos do que somos. Vólvoche a dicir, somos un corpo especial.

Redúcennos os horarios, marxínansenos das competencias básicas, e a competencia motriz, onde está?, a especialidade desaparece da formación universitaria de maxisterio, onde imos ir a parar?... Queren alumn@s competentes, pero en que? En lingua, matemáticas e no coñecemento e interacción co medio. E as outras cinco competencias? Quen as vai a desenvolver? Como pode interactuar un nen@ desde o seu pupitre? Como pode mellorar a súa autonomía persoal se non desenvolveu as súas calidades e habilidades e destrezas motrices? Como pode interactuar cos demais se só pode relacionarse cos compañeir@s das mesas que hai o seu arredor?...

Está claro que somos un "gran no cu" para a administración, entorpecemos os horarios, téñennos que suplir as baixas con outros especialistas, non o poden facer cos de apoio ou con outros docentes do centro. Agora todos xeneralistas e volvemos ao devandito de antes "O mestre Liendre de todo sabe e de nada entende". Si, niso parece ser que consiste unha educación de calidade, en crear un profesorado máis técnico (a carreira durará 4 anos), pero menos especializado en nada.

Somos os de Educación Física! Desafortunadamente que pouco nos quedará por selos. Están a pedirnos a placa e a arma, pero se ao final todos somos xeneralistas, non esquezades as vosas raíces, porque Somos os de Educación Física!